Film Italiani: La Grande Bellezza (2013)

La grande Bellezza

Η ταινία  La grande bellezza είναι μια δραματική κομεντί παραγωγής του 2013 σε σκηνοθεσία και σενάριο Paolo Sorrentino. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι ο Toni Servillo, Carlo Verdone,Sabrina Ferilli. Η ταινία έχει αποσπάσει παγκοσμίως θετικές κριτικές ενώ στην Ιταλία προκάλεσε διχασμό διότι πολλοί θεώρησαν ότι ο Sorrentino προσπάθησε να αναπλάσει την Dolce Vita του Fellini. H tταινία απέσπασε το Oscar καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 2014 καθώς και Χρυσή σφαίρα για την ίδια κατηγορία. 

ΥΠΟΘΕΣΗ

Ο Jep Gambardella (Toni Servillo), είναι δημοσιογράφος, κριτικός θεάτρου και θαμώνας νυχτερινών κέντρων που συγκεντρώνουν την ελίτ της ρωμαϊκής κοινωνίας. Ο Jep που οδεύει πλέον προς τα γηρατειά προσπαθεί να απομακρυνθεί από την ελαφρότητα των εκδηλώσεων που λαμβάνουν χώρα στη Ρώμη, βυθισμένη στην ομορφιά του παρελθόντος, του οποίου η λαμπρότητα δε θυμίζει με τίποτα την αθλιότητα του παρόντος. Μέσα σ' αυτή τη Ρώμη ο Jep, συγγραφέας ενός μόνο βιβλίου και στοιχειωμένος από τις αναμνήσεις του, ψάχνει να βρει την ομορφιά. Το ταξίδι του άλλοτε ηδονιστή ανάμεσα στα μνημεία και τις ομορφιές της Ρώμης τον καθιστά μάρτυρα παράξενων καταστάσεων, μέσα από τις οποίες γνωρίζει ανθρώπους, καθένας από τους οποίους ζει το δικό του προσωπικό δράμα.

Μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ το trailer της ταινίας:

\

Pizzicantò ή Ανθρώπινες Πυραμίδες

Πρόκειται για ένα έθιμο που λαμβάνει χώρα κυρίως σε περιοχές της Νότιας Ιταλίας, με διαφορετικές ημερομηνίες και συχνά ονομασίες. Οι νέοι της περιοχής σχηματίζουν έναν κύκλο ενώ κρατιούνται γερά και πάνω τος σκαρφαλώνουν άλλοι νέοι με τρόπο ώστε να δημιουργήσουν μια ανθρώπινη πυραμίδα 3 ορόφων, αφού αυτό γίνει η ανθρώπινη πυραμίδα ξεκινά να κινείται.

Το έθιμο έχει τις ρίζες του αρκετούς αιώνες πίσω ενώ συμβολίζει το όνειρο των παλαιώτερων γενεώ να ξεπεράσουν τα όρια. Στο Palermo το έθιμο είναι γνωστό με την ονομασία Vara di San Caloriu, στη Napoli το έθιμο είναι γνωστό με την ονομασία Pizzicandò o Le Piramidi, σε πολλές περιπτώσεις οι συνοικίες της πόλης διαγωνίζονται μεταξύ τους σχηματίζοντας κάθε συνοικία την δική της ανθρώπινη πυραμίδα.

La Festa dell' Aquilone

H Festa dell'Aquilone  είναι η μέρα κατά την οποία διαγωνίζονται εκπρόσωποι των συνοικιών του Urbino, διεκδικώντας διάφορα βραβεία μεταξύ των οποίων εκείνο για τον μεγαλύτερο χαρταετό, για τον πιο όμορφο για εκείνον που θα φτάσει πιο ψηλά κοκ, η γιορτή εκτυλίσσεται το πρώτο Σαββατοκύριακο
του Σεπτεμβρίου στην πόλη του Urbino από το 1955, το Σάββατο είανια αφιερωμένο στην παρουσίαση των συμμετεχόντων και των χαρταετών τους ενώ η Κυριακή είναι αφιερωμένη στον αγώνα και την απόδοση των βραβείων κατά την διάρκεια του δείπνου.

Poesia: Eugenio Montale - I Limoni (1925)

« Ascoltami, i poeti laureati

si muovono soltanto fra le piante
dai nomi poco usati: bossi ligustri o acanti.
Io, per me, amo le strade che riescono agli erbosi
fossi dove in pozzanghere
mezzo seccate agguantano i ragazzi
qualche sparuta anguilla:
le viuzze che seguono i ciglioni,
discendono tra i ciuffi delle canne
e mettono negli orti, tra gli alberi dei limoni.

Meglio se le gazzarre degli uccelli
si spengono inghiottite dall'azzurro:
più chiaro si ascolta il susurro
dei rami amici nell'aria che quasi non si muove,
e i sensi di quest'odore
che non sa staccarsi da terra
e piove in petto una dolcezza inquieta.
Qui delle divertite passioni
per miracolo tace la guerra,
qui tocca anche a noi poveri la nostra parte di ricchezza
ed è l'odore dei limoni.

Vedi, in questi silenzi in cui le cose
s'abbandonano e sembrano vicine
a tradire il loro ultimo segreto,
talora ci si aspetta
di scoprire uno sbaglio di Natura,
il punto morto del mondo, l'anello che non tiene,
il filo da disbrogliare che finalmente ci metta
nel mezzo di una verità.
Lo sguardo fruga d'intorno,
la mente indaga accorda disunisce
nel profumo che dilaga
quando il giorno più languisce.
Sono i silenzi in cui si vede
in ogni ombra umana che si allontana
qualche disturbata Divinità.

Ma l'illusione manca e ci riporta il tempo
nelle città rumorose dove l'azzurro si mostra
soltanto a pezzi, in alto, tra le cimase.
La pioggia stanca la terra, di poi; s'affolta
il tedio dell'inverno sulle case,
la luce si fa avara – amara l'anima.
Quando un giorno da un malchiuso portone
tra gli alberi di una corte
ci si mostrano i gialli dei limoni;
e il gelo del cuore si sfa,
e in petto ci scrosciano
le loro canzoni
le trombe d'oro della solarità. »