Μια ταινία, που αποτελεί ύμνο όπως είπαμε για τον κινηματογράφο μα που κατορθώνει ταυτόχρονα μέσα από την σκηνοθεσία του Giuseppe Tornatore και την μουσική επένδυση του Ennio Morricone να μας ταξιδεύει στο πλαίσιο της εποχής επιτυγχάνοντας τον συνυφασμό του δραματικού στοιχείου με εκείνα τα κωμικά στιγμιότυπα και την ειρωνεία. Η στιγμή που η αθωότητα ενός παιδιού αγγίζει όλα εκείνα τα καρέ που λογοκρίνονται από τον παπά του χωριού, επανέρχεται στην μνήμη του πρωταγωνιστή όταν εκείνος επισκέπτεται εκ νέου την Σικελία με αφορμή τον θάνατο ενός φίλου του και το κουβάρι των αναμνήσεων ξετυλίγεται με τον πιο γλυκό τρόπο.
Ελπίζω να απολαύσετε την ταινία και ως τότε πάρτε μια γεύση από τα αποσπάσματα που ακολουθούν.