3ο Φεστιβάλ Ιταλικού Κινηματογράφου

Ιταλίδες δημιουργοί στον κινηματογράφο Λαΐς της Ταινιοθήκης της Ελλάδος

Από 27 Μαΐου έως 2 Ιουνίου

Το 3ο Φεστιβάλ Ιταλικού Κινηματογράφου διοργανώνει η Ταινιοθήκη της Ελλάδας από τις 27 Μαΐου έως της 2 Ιουνίου. Φέτος το Φεστιβάλ είναι αφιερωμένο στις Ιταλίδες δημιουργούς του σινεμά.

Το αφιέρωμα διοργανώνεται σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Ιταλίας στην Αθήνα, σε συνδιοργάνωση με τη Γενική Γραμματεία Ισότητας, πραγματοποιείται με τη συνεργασία της Ταινιοθήκης του Μιλάνο (Fondazione Cineteca Italiana), της εταιρείας διανομής PCV, και του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Στην τελετή έναρξης την Πέμπτη 27 Μαΐου θα προβληθεί η ταινία Κοσμοναύτης (Cosmonauta, 2009) της Σουζάννα Νικιαρέλι, που απέσπασε δύο βραβεία στο περσινό (2009) Φεστιβάλ της Βενετίας, παρουσία του διευθυντή φωτογραφίας της ταινίας Gherardo Gossi, ο οποίος θα προλογίσει και θα συζητήσει με το κοινό.

Τις ταινίες που πραγματοποιούνται υπό τη σκιά της πολιτικής αβεβαιότητας και αστάθειας της δεκαετίας του 1970, διαδέχονται ταινίες μιας γενιάς σκηνοθετών που επιθυμεί να αποστασιοποιηθεί από επίμαχα κοινωνικό-πολιτικά ζητήματα, στρεφόμενη σε έναν κινηματογραφο που απλά διηγείται ιστορίες: μικρές, καθημερινές, ρεαλιστικές, προσωπικές ιστορίες για κοινούς ανθρώπους.

Οι σκηνοθέτες αυτοί, που ανήκουν στη λεγόμενη «μεσαία γενιά» (la generazione di mezzo) του ιταλικού κινηματογράφου (Κριστίνα Κομεντσίνι, Φραντσέσκα Κομεντσίνι, Φραντσέσκα Αρκιμπούτζι, Κάρλο Ματσακουράτι, Γκαμπριέλε Μουτσίνο, Γκαμπριέλε Σαλβατόρες, Σίλβιο Σολντίνι, Τζουζέπε Τορνατόρε, Πάολο Βίρτσι) δεν επιθυμούν να δημιουργήσουν «χαριτωμένες» ταινίες.

Αντίθετα χρησιμοποιούν το μελόδραμα ως τρόπο αφήγησης που δραματοποιεί τα συναισθήματα και εκφράζει τις κινηματογραφικές αναπαραστάσεις μιας μεταβατικής κοινωνίας, την αμηχανία και αγωνία της για κοινωνική τάξη, και τη διάθεσή της για αλλαγή και επανεξέταση του ιδιωτικού και δημόσιου.

Αν η Ιταλία είναι γνωστή κυρίως για τους άνδρες σκηνοθέτες και τις γυναίκες ηθοποιούς-σταρ, με εξαιρέσεις όπως οι Λίνα Βερτμίλερ και Λιλιάνα Καβάνι, μία νέα γενιά γυναικών σκηνοθετών αποδεικνύει ότι η θηλυκή παρουσία επικρατεί στο ιταλικό σινεμά.

Πρόκειται για δημιουργούς που στις ταινίες τους αναπαριστούν μορφές σύγχρονης κωμωδίας, δράματος και μελοδράματος.

«Βλέπω τον εαυτό μου σαν τη δισέγγονη του νεορεαλισμού, την εγγονή της commedia all’ italiana, και την κόρη των 70s» σημειώνει χαρακτηριστικά η Φραντσέσκα Αρκιμπούτζι.

Η επιλογή των ταινιών κινείται σε δύο άξονες:

-Περιλαμβάνει καταρχήν επτά ταινίες παραγωγής 2000-2009 που προβάλλονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα μεταξύ των οποίων τρεις ταινίες της Κριστίνα Κομεντσίνι, δυο ταινίες της Φραντσέσκα Κομεντσίνι, μια ταινία της Φραντσέσκα Αρκιμπούτζι και μια ταινία της νεότερης Σουζάννα Νικιαρέλι.

-Το πρόγραμμα συμπληρώνεται με μια σύντομη ανασκόπηση σε ταινίες ιταλίδων δημιουργών που έχουν προβληθεί στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, σε συνεργασία με την εταιρεία διανομής PCV, ξεκινώντας από την ταινία Ο άντρας που αγαπά (2008) της Μαρίας Σόλε Τονιάτσι, εκπρόσωπο της νεότερης γενιάς, με τη Μόνικα Μπελούτσι σε έναν απρόσμενο ρόλο.

Την παλαιότερη γενιά, εκπροσωπούν η «κυρία του ιταλικού κινηματογράφου» Λίνα Βερτμίλερ με την τολμηρή για την εποχή της κωμωδία γύρω από την πάλη των δύο φύλων Η κυρία και ο ναύτης (1974) αλλά και την δημοφιλή τραγικοκωμωδία Ιστορία Έρωτα και Αναρχίας (1973), και η Λιλιάνα Καβάνι με το σπάνιο Πέρα από το καλό και το κακό (1977).

Πηγή: Τα Νέα

Αθηναϊκό καλοκαίρι με άρωμα νότιας Ιταλίας

Τρωάδες σε γκρίκο από το Σαλέντο και έθνικ μουσική από τη Νάπολι θα φιλοξενηθούν αυτό το καλοκαίρι στο Βύρωνα και το Μαρούσι, αντίστοιχα.

Στις 16 Ιουνίου 2010, το Φεστιβάλ του Βύρωνα παρουσιάζει "Τα Πάθη των Τρωάδων", μία διαφορετική παράσταση με ένα έργο που με βάση τις Τρωάδες του Ευριπίδη, μιλά για τη μοίρα των ηττημένων. Τη μοίρα των παιδιών τους, των γυναικών, της πόλης τους. H σκηνοθεσία δίνει βάρος και στο θέατρο και στη μουσική και στηρίζεται στις λαϊκές παραδόσεις του Σαλέντο -της "grecia salentina". Εκεί, που ακόμα και σήμερα κάποιοι μιλάνε σε μία γλώσσα, που έρχεται από τη μακρινή μητέρα-πατρίδα Ελλάδα, τα "γκρίκο" ή γκρεκάνικα. Και στο έργο τραγουδάνε σε αυτή την γλώσσα και χορεύουν χορούς "γκρίκο". Η δραματική αφήγηση είναι στα ιταλικά και όλα μαζί υφαίνουν ένα θέαμα -ως μία λαϊκή γιορτή, που με σοβαρότητα μιλά για έναν πόλεμο που μπορεί και να άλλαξε τη μοίρα του κόσμου. Στο βάθος προβάλλονται ντοκιμαντέρ από εθνογραφικές έρευνες γνωστών μελετητών και μπροστά στη σκηνή ηθοποιοί, τραγουδιστές και μουσικοί γίνονται ισότιμοι πρωταγωνιστές ενός έργου, που ισορροπεί ανάμεσα στο θέατρο και τη μουσική, τη συναυλία και τη θεατρική παράσταση, και αναζητά το σημείο εκείνο όπου συναντώνται ο θρήνος των Τρωάδων με το γκρίκο “moroloja” (μοιρολόι), και συνδέεται η μοίρα του αθώου γιού της Ανδρομάχης, Αστυάνακτα με τα Πάθη του Χριστού.

Ενώ στις 2 Ιουλίου 2010, ο συνθέτης Γιάννης Μαρκόπουλος, Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ Αμαρουσίου, προσφέρει μία ξεχωριστή βραδιά με πρωταγωνιστή τον βραβευμένο συνθέτη και μουσικό Εουτζένιο Μπεννάτο (Eugenio Bennato). Αυτόν τον ίδιο που αγαπήσαμε από τη Νουόβα Κομπανία ντι Κάντο Ποπολάρε (Νuova Compagnia di Canto Popolare, 1969) και τη Νέα Μουσική (Musicanova, 1976). Τον μουσικό, που το 1998, δημιουργεί ένα ολόκληρο κίνημα το Taranta Power με σκοπό τη διάσωση και προώθηση των χορών- ταραντέλες της Νότιας Ιταλίας, αρχίζει τις περιοδείες ανά τη Μεσόγειο και την Ευρώπη, αλλά και τον Καναδά, την Αυστραλία, την Αργεντινή, τις ΗΠΑ, την Κίνα. Τον πάντα δημιουργικό καλλιτέχνη που αγκαλιάζει και την παράδοση και το σύγχρονο και συμμετέχει σταθερά στο Womad Festival του Peter Gabriel γνωρίζοντας ενθουσιώδη υποδοχή από το κοινό.

I miei preferiti

Dopo la grammatica, le regole, e tutti gli aspetti italiani, voglio farvi notare tutte le cose che mi affascinano nella cultura italiana... in questo modo tutte queste scelte sono le mie preferite... Aspetto i vostri pensieri e i vostri commenti..

Una musica che m'incanta... mi fa viaggiare e respirare un' aria di speranza, di creanza, di felicita ma nello stesso tempo di solitudine e di malinconia...

La trama nascosta della corruzione

MALCOSTUME DELLA POLITICA E DELLA SOCIETA’

La trama nascosta della corruzione

Anche se non bisogna mai dimenticare che un conto sono i sospetti, un’altra cosa la verità, tuttavia le notizie di casi di corruzione politica stanno diventando così numerose da imporre una riflessione di ordine generale. Che però mi sembra giusto far precedere da una considerazione accessoria. E cioè che a ben vedere non si tratta mai soltanto di corruzione politica. Ogni episodio di corruzione politica propriamente detto, infatti, a quel che riferiscono le cronache, è sempre accompagnato da una rete di comportamenti a vario titolo oggettivamente complici: mogli che accettano tenori di vita implausibili, figli ultramaggiorenni che godono senza battere ciglio di favori come cosa dovuta, evasione fiscale generalizzata, amici che si fanno fare lavori e lavoretti da amici degli amici, ecc. ecc.

Insomma, tutta una trama di relazioni fondata su una personalizzazione radicale della vita sociale e insieme una vasta, capillare indifferenza alla correttezza e alla legalità. Ciò che ripropone la domanda invano sempre esorcizzata: ma che razza di società è la società italiana? Un’altra domanda ci riporta alla corruzione politica. La domanda è questa: perché da noi più che altrove la corruzione politica non sembra trovare l’ostacolo di alcuna efficace forza dissuasiva? Perché la paura di essere scoperti e quindi puniti, che dovrebbe naturalmente servire ad arginare la tentazione di cedere al richiamo del denaro facile, in Italia invece non sembra svolgere la sua funzione in misura apprezzabile? Le risposte possibili mi sembrano due, e rimandano ognuna a una profonda anomalia della nostra vita pubblica. La prima riguarda la giustizia.

Il nostro sistema penale- giudiziario, infatti, è ben capace di aprire indagini, ordinare intercettazioni, far scontare arresti preventivi immotivati, divulgare segreti istruttori più o meno compromettenti, e anche alla fine arrivare a rinvii a giudizio. Ma è singolarmente incapace di comminare sentenze esemplari e di farle scontare. I trent’anni di Madoff o gli ergastoli per i responsabili della Enron da noi sono impensabili. Le carceri italiane sono piene quasi soltanto di poveri diavoli, perché se si è un borghese facoltoso, come sono in genere coloro che incappano in un reato di corruzione (e cioè con un buon avvocato e buone relazioni), è rarissimo vedersi condannati in via definitiva a pene che non siano simboliche o quasi. La seconda spiegazione sta nella sciagurata legge elettorale che oggi vige nel nostro Paese. Bisogna ricordare infatti che ciò che giustamente più temono i politici non è il giudizio dei magistrati. È quello degli elettori.

È il non venire rieletti, e così dunque vedere cancellata la propria carriera. Ma con il «porcellum» attuale ciò è in pratica assolutamente improbabile. Il giudizio degli elettori sulla persona da eleggere, sulle sue qualità o magagne, infatti, si dà solo dove esista un qualche rapporto personale tra gli uni e l’altro: come per l’appunto avviene per laddove vige una legge elettorale maggioritaria basata su collegi uninominali (come nella Gran Bretagna). Non può darsi da noi, invece, dove, come si sa, non si votano «persone» ma «liste»: immodificabili e preconfezionate dai vertici dei partiti. In Italia, insomma, se per qualunque motivo il politico corrotto è gradito ai suoi capi può dormire sonni tranquilli: niente galera e la carriera sicura come prima.

Ernesto Galli Della Loggia
15 maggio 2010
Tratto da: Corriere della sera

Aspettando Madrid

Inter, il primo biglietto venduto
a un cinese venuto dalla Polonia
La distribuzione dei tagliandi è iniziata con un po'
di anticipo. Due file davanti alla banca

MILANO - È stata anticipata alle 9.30 la vendita dei biglietti per la finale di Champions tra Inter e Bayern che avviene presso la sede della Banca popolare di Milano. Il primo ad essersi aggiudicato il ticket è un cittadino cinese, Ren Yang, studente di 22 anni venuto dalla Polonia dove risiede (ma è iscritto a un Inter club). Inizialmente la vendita era prevista per le 11, ma visto l'alto numero di persone presenti, molte delle quali accampate da giovedì, è stato preferito anticipare le operazioni. La zona, tra via Massaua e via Fornari, è transennata e chiusa al traffico.

DUE FILE - Le file, davanti all'istituto di credito, sono divise per due categorie: quella riservata ai tifosi soci dell'Inter club e quella riservata agli abbonati. Nel primo caso ci sono circa 600-700 persone in coda, mentre gli abbonati sono attualmente quattromila circa. Alcuni tifosi hanno esposto uno striscione critico nei confronti della società di Massimo Moratti. Il problema riguarda lo scarso numero (quattromila riservati agli abbonati, mille per i soci Inter Club) di ticket che l'Inter ha messo a disposizione per i propri supporter. «Questo è il regalo ai tuoi tifosi - si legge nello striscione - dopo trent'anni che ti seguono aspettando una finale. Due notti in strada per quattromila biglietti. Impara dal Bayern, ventimila tutti in prelazione. Vergogna».


15 maggio 2010 tratto da: Corriere della sera

Espressioni idiomatiche e Modi di dire

http://sites.google.com/site/italikiglwssa/home/proverbio-della-settimana/anni-di-fango